Felietony

Zaczęło się prawie jak w nucie Deep Purple
Choć zamiast, jak tamci, uderzać do Montreux
Żużlowi wybrańcy, wesoła gromadka
Już po raz trzeci odwiedziła Auckland.

Szesnastu ich było, przy sile i werwie
(Ciężko się dziwić po tak długiej przerwie)
Każdy na podium chciał czuć smak szampana
No, może każdy, oprócz… Bunyana.

Nie to, że chłopak nie miał ambicji

Dokładnie na opak. By przebić ich wszystkich

Trza by jednak było cudu nad Wisłą

Zatem, by plany boleśnie nie prysły,

By przerost ambicji nie był solą w oku,

Chciał tylko poprawić swój wynik sprzed roku.

I przez uprzejmość dwóch miłych kolegów

Mógł rzec "dość" raptem po piątym biegu

"Spełniłem zadanie, dałem w kość kondycji

Wiec resztę obejrzę se z czwartej pozycji".

Nie każdy niestety mógł być tak spełniony

Dowożąc do mety kolejne ogony.

Bomber na przykład, niezły jeździec z zębem

Uwikłał się w cykl ten typowym psim swędem

A teraz, choć chęci miewa pewnie szczerze,

Przywozi kolejne zero za zerem

A gdy jeden wyścig zakończył upadkiem

Westchnął z refleksją nad swoim rumakiem:

"Bida i nędza, werwa jak u krowy

Wygięte podkowy, zad – nieprzelotowy...

Nie rumak to nowy, tylko kupa złomu!

Pie*dolę to wszystko i wracam do domu."

Darcy z kolei, również pełen żalu

Nawet nie w domu skończył, a w szpitalu

"Do trzech razy sztuka", jak mawia przysłowie

Gorzki to dowcip, gdyż stracone zdrowie

I złamanie kości, zamiast walki o szczyt

Mogą się skończyć absencją w Bydgoszczy.

Dobrze przynajmniej, że zwieziony z toru

Nie ujrzał, kto został gwiazdą wieczoru

(Znów by się przewrócił.) Dość o tych, co smucić

Muszą się teraz; jeszcze zdążą wrócić

W walce o trofea. A my, dla odmiany

Omówmy w dwóch słowach sobotnich wygranych.

Smolinski jak szatan, Kasper jak profesor

Nicki jak master i żużlowy nestor

Ta trójka, rządząca od startu wytrwale

Musiała spór o win rozstrzygnąć w finale

Krzysiu spod taśmy wyszedł jako pierwszy

Chcąc nosić pieczę żużlowego herszta

Niestety, słabł motor, więc słabła i głowa

Nicki, ten kocur, nie mógł mu darować

Przycisnął więc silniej na trzecim kółku

I gnał po wygraną i dwadzieścia punktów

I chociaż zwycięstwa był naprawdę bliski

Zapomniał, że za nim jest jeszcze Smolinski.

A Niemiec, choć podium miał już prawie pewne

Nie poprzestał na tym i sprytnym manewrem

Odesłał rywali na dwa niższe stopnie.

Zakończył na fali to Grand Prix sobotnie

Uciszył mądrali, którzy – co istotne –

Twardo wskazywali, że będzie odwrotnie.

Przybysz z kosmosu! Mistrz kredy i bloków!

Gejzer chaosu i Smołk on the throttle!

Tymczasem, gdy new king robił lap of honour

Pod maszyn parkingiem awantaż stwierdzono.

Kasper przy bandzie, pełen polskiej buty

Przekonywał Dzika, że jest chamskim fiutem.

Ten – przyzwyczajony – zaśmiał się, po pierwsze.

Po drugie, uraczył go takim oto wierszem:

„Krzysiu, mordeczko, wszystko pod kontrolą

Wiem, że troszeczku dwie porażki bolą

Lecz znasz mnie na torze, mam jak mało który

Styl czysty, nie gorzej niż ten Leigh z Mildury.

Więc zamiast narzekać i grozić mi bitką

Dłużej nie zwlekaj i bierz ze mnie przykład.

Szybki jak błysk, jak wiatr, jak koliber!

Jedź jak mężczyzna, a nie jakaś piger”

A Kasper, choć z błotem mało kogo miesza

Dorzuca pod płotem dość srogo do pieca:

„Choć fala złych uczuć się we mnie wzbiera

Odpowiem ci, bucu, w mowie Twittera:

Hasztag bandyta! Hasztag więzienie!

Kłamstwa nie łykam, więc pacz pan jak jedziesz!

Prawdy w tych bzdurach nie ma ni połowy

Tyś zła kreatura, no jeździec bez głowy!”

Napięcie wzrastało, ktoś rzucił z przekąsem

„Będzie powtórka Emila z Nichollsem!”

Lecz kwadrans nie minął, a obaj panowie

Lali się – lecz tylko szampanem po głowie.

Tak oto, z gracją stu pijanych amiszów

Inauguracja dobiegła finiszu.

Morał? Jak morał – niespecjalnie bystry

Typy nas wszystkich gremialnie wręcz prysły

Faworyci na dnie, łańcuch dziwnych zdarzeń

Powalczyli ładnie – dalej? Się okaże.

Marcin Kuźbicki

Plecy Martina Smolinskiego. Do 5 kwietnia znała je głównie jego kobieta